Niewidoma

Trzy po trzy wzrok mój mnie mylił
powstrzymując radość wszelką
mgła wdarła się między powieki
opuścić ich nie chciała została
na noc ranek wciąż była

Widziałam lepiej widziałam
więcej zważałam więcej
nie bałam się wcale nie bałam się
chwycić smutek w nicość
prowadzić nieostrożnie
stać samotnością w samotność
mierzyć
serce wyrwać
skruszyć zgnieść zabić

Chciałam kwitnąć i więdnąć
to pora na próbę do końca
wiedzioną bez wiedzy jak
ulżyć w zawieszenia istocie

Bezkształtna cisza mnie ogarnia
dlaczego nic nie widzę
tak mi trudno
dlaczego nie mogę zbić nieprzezroczystego
szkła nie widzę
widzę nie nie widzę widzę nie widzę
nie widzę

Niewdzięczna
tracę

Agonia

Dni mijały

brakowało sił

słów brakowało

by wyrazić ból ukryty głęboko

pod powieką ciężką od snu

myśli przytłoczone na dłużej 

niż mogłoby się wydawać człowiekowi

co w nicości kroczy dumnie

choć kłamie (zlękniony)

Przyłożyć pistolet do skroni 

nie błagałby 

bo wiedzieć nie może czy pragnie

stałby dalej kłócić się ze sobą nie ustanie a czas mija

kiedy go zabraknie nie stać jest nikogo 

na ciąg dalszy

Świat się kręci krew nie płynie w ciele

okaleczonym bezradnością nożem

wypływa cierpienie na próżno

tego biedaka nie uratowała nadzieja

zostawiając na pastwę jego samego

tak pięknej nocy nigdy jeszcze nie widział

Mógłby dalej próbować okręgi na wodzie zataczać

aż osiągnie niemożliwy chód bez gruntu

na przekór wszystkiemu

trzymać się powietrza zachłannie łapiąc światło

w obawie przed mrokiem

tak szybko można się zachłysnąć

chce wrócić

Szacunek do siebie 

wytrwałość go opuszcza umywa ręce

skoro jej nie ma nieosiągalne marzenie naiwne

łamie człowieka kości od środka czyniąc

upadłym obojętnym dla uczuć

co myślały że znalazły marionetkę porzuconą

dniom które minęły

Ósmy dzień miesiąca

Dróg plątanina kwieciem usłana.
Swoją cierniami wykładam,
bo róże i tulipany, nim je skradłam,
wybyły na cztery strony świata.

Stamtąd kroczy książąt rzesza
na spotkanie panien serca.
Stąd wyruszam im naprzeciw,
by zdobyć jeden mały bukiecik

Trudzić dłużej się nie będę,
nadaremno czekać Ciebie.
Miłość swoją pogrzebałam,
gdy płatków spadłych nie zebrałam.

Alicja

Na podłodze
krucha blada samotna
dziewczyna
co wybrała szóste piętro wolności
w smutku bez wyjścia

Oczy ma zamknięte
na świat jasny
w pokoju bez okien
z drzwiami zbyt małymi by wyjść
zostaje i nie widzi

Wokół mgła snuje się gęsta
otula czule
składa pocałunek na ustach odrętwiałych ostatni
na pożegnanie

Powietrze mącą dwa mrugnięcia
wolne bez wpływu na bezruch głuchy

Skoro klucz nie pasuje
a ścian otworzyć się nie da
tonie w morzu bezdennym
zasypia na jawie z oczami szeroko otwartymi

Okrutna w bezradności
(na) dalej nie zawahała się
gdy deszcz ustał spadać lawiną
miała władzę
pierwszy i ostatni raz