List na czas

Biegnij ile sił ile tchu

byś zdążył przed sobą samym

bo bywałeś szybszy i silniejszy

w swojej desperacji bezlitośnie 

żyłeś w tym świecie swoim trudnym

pełny sprzeczności karmiących 

duszę twoją jako pasożyt 

bo nie żyłeś a życia nie doświadczyłeś

bo czymże jest życie przepełnione wątpliwością

Nim umrzesz przeżyj swoją śmierć

nie raz lecz tak wiele razy ile zdołasz

tylko wtedy przeżyjesz nie umartwiwszy ducha

bo on miota się niemądry bez kształtu

Nim umrzesz zasmakuj swojego odejścia

pustki po tym co przegrał i poddał się słaby

a serce zastygłe niech bije mocno

niech krwawi gdy już uschły z żalu inne

bo porzuciłeś nadzieję i nieznane

Pij za błędy co nie zostaną już popełnione 

tańcz nim stopy twoje ziemi już nigdy nie dotkną

bo tak chciałeś i wybrałeś

nie wiedzieć nie zmieniać zdarzeń losowych

nie ruszać gwałtownie nie dociekać i nie szukać 

Wątpliwość

Wejrzało słońce do serca mojego
niczym ogród do życia tknięty

pokochałam każdy promień najmniejszy

i dłonie swe wyciągnęłam daleko

na jawie kroków długich wiele stawiałam

jakoby sny mogły się rozpłynąć

gonić wszelki gest poczęłam

dusza moja chciała być umiłowana

radości nie lękać się lecz posiąść

spadł na policzki deszcz

a może to rosa poranna

Ludzie

Unosimy się w powietrzu, 

lecz biegniemy pod wiatr.

Płyniemy z nurtem rzeki, 

a wciąż idziemy pod prąd.

Mamy tak wiele

i chcemy więcej.

Możemy wybierać,

jednak jesteśmy skazani

pragnąć bez końca,

żyć w sprzecznościach.

Dom rodzinny

Bomby ścian odłamki 

Dym gęsty się unosi ponad powietrze

Duszno tu i przytłacza codzienność 

Uśmiechnij się

To dla Ciebie 

To z myślą o Tobie

Tak nie mówi się na wojnie

Małe miłości

Jeśli nie potrafię umrzeć na zawsze
niech umrę z miłości (do Ciebie)

wciąż kroczę (przy Tobie) 
za cieniem jej wyraźnym
co o słów kilka nie sięga

bo zachłannie oddychała spragniona 
dławi mnie pokora z nienawiści 

bo pozwoliłam jej zostać

i choć ręce nasze splótł los

moje nieposłuszne cierniem związał

nim odejdę mam zrozumieć

że byłam kochana i kochałam

jeśli słyszysz dostrzeż wyrzuć ją
jeśli widzisz usłysz wołanie moje
niech idzie dalej ich dogoni
nogi moje mnie już nie poniosą

uwolnij mnie bo żyję
a to nie wolność

Przebiśniegi

Jeszcze nie budzę się każdego ranka przy tobie

jeszcze nie otula mnie co dzień ciepło twoje

jednak gdy niepokój wdziera się między skronie

jako wiatr gwałtownie na nowo drze ślady swoje

otwieram oczy jak ptak skrzydła rozpościera

i nie zważam jeśli nawet obumieram

znam już drogę po kojących słów twój dotyk

wiem jak tęskno jest i obco gdy cię nie ma obok

więc tęsknię jak najmocniej z całych sił za tobą

bo choć wiosny jeszcze nie ma kwiaty już rosną

Nielot

Leci wolno
nie kołysze go wiatr
nie towarzyszy biały pył dnia
wzrokiem nie wodzi za nim ptak
o kilka sekund spóźnia się grzechotnik
o jedną łzę potyka niebo
nie zostaje przystaje płynie dalej

Trzask
leży na wznak