Wątpliwość

Wejrzało słońce do serca mojego
niczym ogród do życia tknięty

pokochałam każdy promień najmniejszy

i dłonie swe wyciągnęłam daleko

na jawie kroków długich wiele stawiałam

jakoby sny mogły się rozpłynąć

gonić wszelki gest poczęłam

dusza moja chciała być umiłowana

radości nie lękać się lecz posiąść

spadł na policzki deszcz

a może to rosa poranna